| Lou rascla-chamineia (Jouan Nicola) |
|
Plen de calege, lou mourre brut e la grossa pigna de ferre soubre l'espala, lou rascla-chaminèia passava pèr carrièra en raiant. Venènt d'en Savoia o dòu Pimount, gardava la noustalgia dòu pais natal, noustalgia que passava en lou siéu crit. Lu mèstre de maioun que, en aquela epoca benedida, avion encara souci dòu benèstre dei afitaule, li coufidavon la poulissia dei capa e escaufa-pansa e, de vouta, l'enfant espaventat vehia calà de la chaminèia un diau negre que si rihia de touti li siéu dènt blanqui. Touta la santa journada, souta la ferula dòu mèstre, cridava pèr carrièra, mountava li escalinada, si ficava en lou counduch escur dei chaminèia. Lou mèstre lou sublava dai téule, èu respoundia de la siéu nuèch, e, s'ajudant dai couve, dai ginoui e de la testa, fahia lou siéu travai de poulissia que servia à escartà lou fuèc e li suga dai maioun. Li gènt poudion durmi tranquile e lou bambin Jèsus, quoura venia pèr Calèna, noun si brutava li siéu ala blanqueti. Lou sèra, alassat, lou rascla-chaminèia regagnava la soufièta doun èra loujat, après avé manjat emb'ai siéu soci una sièta de soupa bèn espessa, e retrouvava souta li cubèrta la marmota que s'èra pourtada dòu pais. En ela, counfidava li siéu pèna, l'esper dòu retour, li parlava de la famiha restada en avau : lou paire, que sus l'arida mountagna savouiarda fahia lou carboun ; la maire, acaparada pèr cinq mainau pendut ai siéu faudiha, e la vièia nana plèna di doulour, toujour amoulounada au cantoun dòu fuèc. La pichina bestiouna, emb'ai siéu uès desgourdit, semblava l'acapi e s'amouchounava contra lou siéu piech, en pelota, e s'endurmihon tout-ai-doui. L'esprit s'envoulava en un pantai vèrs la mountagna natala doun li chaminèia fumon espantegadi soubre la nèu. Jouan NICOLA |