Un jour que cèrcavi d'aquéu pan que lu parisian souònon "complet" e que nautre, simple Nissart, dihen pan de maioun, m'en anèri pèr la vièia vila à la recèrca d'una boutiga de fournié.
Parvengut à la plus bruta carrièra que n'ai óublidat lou noum, m'atroubèri en faça d'una vièia pouòrta arnada, decourada d'un gros pan enfounsat sus d'un clavèu. Intrèri en lou magasin e m'adressant à una frema, que si tenia darrié dau "comptoir", pèr poudé pehà lou pan e servi lou client, li demandèri s'avia de pan de maioun. Dau det mi moustrèt en terra, alignat en una taula, de gros pan redoun. Mà, jujant vitou à la mina qu'èron de pan de maioun apoucrife :
- "Es pas acò, li diguèri...n'avés pas d'autre ?".

Just en aquéu moumènt, lou fournié que fin aloura s'era tengut bèn tranquil au fount dóu magasin escur, s'avancèt vers iéu, mà sènsa si pressà.
- "Es bessai de pan coum'acò que cercas ?", mi diguèt tout en mi moustrant, embé lou det, una fila de gros pan miech-negre qu'éron pauvat sus d'una plancha vesina dau plafount.
- "Pourrii lu vèire ?" faguèri.

Aloura, e toujour sènsa si pressà, lou mèstre mountèt sus d'una banquèta, alounguèt lou bras, pihèt un d'aquelu pan e lou mi pourgèt. Roucounouissèri sùbitou qu'èra veritablamen un bèu e bouon pan de maioun :
- "Es bèn cèn que cèrqui, que li diguèri, mà perqué noun lou m'avès prepausat, quoura en intrant, demandèri justamen s'aviavas d'aquela rassa de pan".
- "Lou pan qu'es aqui soubre, repliquèt lou fournié, noun lou vèndi ; aquéu pan ès pèr iéu, es iéu que lou manji... e minga d'autre... Siéu pas iéu que lou fau, es un miéu amic, un paisan de l'Abadia, que lou pasta embé la farina dóu gran que ramassa au siéu".
Pi, jitant un còu d'uès desdegnous de la part d'aquelu malurous pan qu'avii refusat :
- "D'aquelu noun n'en manji ... Soun pèr lou client", diguèt l'ome...
E vitou m'en anèri.

Alexandre BARETY 
(Nice-Historique, mai 1911)