Audi lou bousin de li roda e lu cascavèu dei cavau. La diligença que dèu nen menà à l'Escarèna, terra dei miéu vièi, s'es fermada davans la pouòrta de maioun. Regardi de la fenestra : véu la capota negra que s'alonga davans dóu "coupé" couma'n gros tavan. Escoundut souta d'un larc capèu de paia, lou couchié, pèr nen sounà, fa cantà lou fouet.

En maioun, après un darrié revira-meinage de gènt, de fai e de cavagnòu, sian toui lèst. Li miéu pichini camba d'enfant regouòlon l'escalinada e si parte !

Sourtèn de Niça pèr lou gran camin que de França mena en Itàlia. Anounciaire d'un bèu jour d'estiéu, lou soulèu matinié es ja au soubran dóu ciel. En mitan d'una couòla un paisan que laura, pèr n'en vèire passà, s'apountèla sus lou siéu magau.

(...) Jount lou couòl, si destaca la trèina. La brava bèstia li tirella sus lou rastèu, s'entourna souleta en manjouneant un pel d'erba à li riba dóu camin (...).

Devèrs de-là dóu gran pouònt, un fenestroun s'es espalancat. Un vièi parèisse e, de luèn, nen saluda. O pairegran, dóu tiéu gest n'en voulies durbi la maioun auta e fresca, emé damoun l'àstrigou ensoulèiat, la maioun mé li cambrai garnidi de sant que cuntavon l'istòria de "Geneviève de Brabant", e lu lièch emé lu lançòu rùstegue que raspon mà que sènton lou sanjouan !

Emau tiéu gèst, bouòn vièi, n'envidaves à viéure la tiéu vida tant simpla : denan que lou soulèu endaure li couòla, eravan ja pèr camin, pèr vèire se lu pèssegue e li figa mouiravon, se l'erba dóu prat èra espessa o se lu óme en journada avion proun garachat.

Felix BLANCHI 
Escarèna Santa, (extraits) Lou Cairèu, 1930